Blog in Coronatijd #5
Lees de vijfde blog in een serie over leven en werken in tijden van een intelligente lockdown in Coronatijd.
door Roel Grol, werkzaam aan de 2e graads lerarenopleiding van de Academie Educatie van de HAN, op persoonlijke titel
“Onderwijs: elke dag anders”, die slogan stond ooit prominent op een kanariegeel poloshirt. Ik was gevraagd door het Ministerie van Onderwijs om voorlichting te geven op de Studiekeuzebeurs in Utrecht aan iedereen die mogelijk interesse had in een onderwijsbaan. Ik droeg dat gele shirt. Ik vroeg me af wat die slogan betekende. Niemand vroeg daar overigens naar die dag. Ik was nog superjong.
Het was in een tijd dat ik nog geen mobiele telefoon had. Ik had al wel een e-mailadres. Daar kreeg ik toch al gauw 12 e-mails per week op. Onze Hogeschool had vier computerlokalen en één Video Conferencing Room. In die laatste ruimte stonden twee enorme beeldschermen en er lag een fancy space-age microfoon op tafel. Daar kon je beeldbellen. Ik herinner me dat daar niet vaak mensen zaten. Beeldbellen was onbetaalbaar. En je moest dan maar het geluk hebben dat iemand aan de andere kant van de lijn apparatuur had die compatible was met de onze.
De interne postenveloppen waren overigens ook lichtgeel. Zo communiceerden we veelal met elkaar. Of we belden. Met onze vaste telefoon. Internet ging via een hele lange kabel. En wifi? Daar hadden we volgens mij nog niet van gehoord. We vergaderden in zaaltjes en leegstaande lokalen. We waren heel betrokken met hoe het met iedereen ging. We gaven les aan studenten die we echt ontmoetten. En we spraken elkaar over heel veel meer zaken dan alleen het werk.
Hoe ziet mijn lesgevend bestaan er een kleine 2 decennia later uit? Mijn werkdag begint inmiddels met een dagstart; alle collega’s van ons team bellen vanuit hun eigen thuiswerkplek met hun laptop in. We kunnen elkaar zien. Niet iedereen heeft zijn of haar camera aan staan. Dat scheelt kostbare bandbreedte die helaas nog niet overal in voldoende mate beschikbaar is. Maar het gaat. We hanteren een vaste agenda. We beginnen gelukkig nog steeds met de vraag “hoe het gaat”. Dat is heel waardevol. Daarna volgen mededelingen vanuit het management en updates vanuit ICT, zodat iedereen van de laatste ontwikkelingen op de hoogte is. We bespreken het wel en wee van onze studenten – hen voor wie we het allemaal doen. Daarna volgen de vragen en besluiten die we te nemen hebben rondom onderwijs en toetsing op afstand.
We leggen verslag. Dat wordt ons geheugen voor de toekomst. Er komt ongetwijfeld een moment waarop we willen terugkijken waarom we wat bedacht hebben. Ook om de waardevolle inzichten mee te nemen. We blijven dicht bij onze visie en onze waarden. Daarna gaan we ieder ons weegs; we begeleiden online de studenten.
We hebben met elkaar in deze tijd niet alleen aandacht voor kwalificatie, maar gelukkig ook voor socialisatie en persoonsvorming. Al zou dat altijd beter kunnen dan we nu doen. Ook geven we online colleges. Studenten bellen in, kijken kennisclips, doen oefeningen in subgroepen. We hebben nieuwe manieren ontwikkeld om met onze studenten te communiceren. We kunnen zelfs online op lesbezoek bij onze leraren in opleiding. We voeren gesprekken met collega’s op ROC’s en in het VO alsof we nooit anders hebben gedaan.
Binnen 10 weken tijd is mijn onderwijswereld veranderd. Studenten organiseren zich onderling ook anders. Ze maken samen werkafspraken – niet alleen op lesdagen, maar ook in de weekenden. Zo werken ze samen aan opdrachten wanneer het hen uitkomt. Een toename in autonomie in tijd en plaats van leren.
Ik denk terug aan alle mogelijkheden die we in 20 jaar tijd hebben verworven. Van gele postenveloppen naar goede wifi. Zo is het ook echt mogelijk geworden allerlei hybride vormen van leren te kunnen laten ontstaan. Ik tel mijn zegeningen. We wonen en werken in een omgeving die zo rijk is dat we deze ontwikkelingen hebben kúnnen bijhouden. Wij hebben een baan. Een inkomen.
Onze studenten kunnen met hun wifi en laptop aangehaakt blijven. Ze doen supergoed mee. Maar hoe zit dat bijvoorbeeld met de leerlingen in Sarudik, op Sumatra (Indonesië)? Ik was daar jaren geleden voor een project. Hun ouders zijn vaak vissers die nét kunnen rondkomen. Zij sturen hun kinderen naar de katholieke basisschool, gerund door de plaatselijke Zusters van Liefde. Op hun school zijn 5 jaar geleden de eerste pc’s geplaatst zodat leerlingen een betere voorbereiding konden krijgen op hun toekomst. Ik zie die meiden en jongens nóg zitten. In hun kleurige roze schooluniformen. Trots op zichzelf en wat ze konden na de eerste informaticalessen. Bij hen thuis is vaak geen stroom. En van een eigen pc kunnen zij alleen maar dromen. Hoe zou het met hen gaan?
Ik droomde ook van wat er in de toekomst allemaal mogelijk zou zijn. Keek Star Trek toen ik nog te klein was voor dat kanariegele poloshirt. En dat brengt mij die ene zin op dat poloshirt weer in herinnering. Die slogan blijft overeind. Alleen de context is zo ontzettend veranderd.
__________________________________
Bovenstaande blog is de vijfde in een serie over leven en werken in tijden van een intelligente lockdown in Coronatijd. Eerdere blogs vind je hieronder.
Blog #3 Prolongeren in digitale groepen (Velon werkzaamheden in Coronatijd (Monique Bekker)
Blog #2 Gesloten (hoge)scholen en Samen Opleiden (Mariëlle Theunissen)