Het einde, of toch een prettige doorstart?!

En dan is het eindelijk zover: de gesprekken met de Velon-beoordelaars naar aanleiding van onze dossiers. We waren er klaar voor, het had niet langer moeten duren. Naar een afronding toewerken, levert toch altijd de nodige spanning op, zeker als er wat dingetjes niet helemaal lopen zoals zou moeten.

Gelukkig waren we allemaal op tijd met inleveren, dat is dan weer het voordeel van een goede planning. Daarna was het wachten op het bericht van de beoordelaars. Is het dossier in orde? Bij de meesten was dat prima voor elkaar. Ik heb veel collega’s zien glunderen van de mooie woorden op hun dossier en de uitnodigende vragen ter voorbereiding op het gesprek. Kritische noten waren er ook en dan zag je toch wat onrust ontstaan. De een moest nog een aanvulling opsturen (‘Maak die situatie concreter! Reflecteer explicieter op de grondslag.’) een ander kreeg het verzoek om nog eens goed over onderdelen na te denken. Het was tekenend voor de grote betrokkenheid van de groep dat deze feedback gul met elkaar werd gedeeld.

Rode wangen en blije gezichten

En dan is het zover.. en is het ook weer zo voorbij. Twee dagen, twee parallelle gespreksrondes en veel rode wangen en blije gezichten. De gesprekken werden op niveau van elk van de deelnemers gevoerd, met voor ieder uitdagende vragen en soms wat coachende woorden. Mooi om te zien hoeveel energie er los kwam en wat het doet als je over je eigen vak mag praten. Je groeit ervan. De kers op de taart!

Ik was trots op mijn collega’s en druk met het ontvangen van de beoordelaars, zodat ik bijna vergat dat ook ik mijn opleiderschap in een gesprek mocht laten zien. Ik vond het fijn dat ik niet bevraagd werd over wat er in mijn dossier stond, maar uitgenodigd werd om door te denken over de inhoud. Twee collega’s die ik niet kende, stelden vanuit hun perspectief vragen, wat een verrassend gesprek opleverde. Met een mooie afrondende vraag: Heb je jezelf als opleider voldoende kunnen laten zien in dit gesprek? Daar kon ik volmondig ‘ja!’ op antwoorden.

Inspireren

En nu, zijn we nu klaar? Nee. Om twee redenen niet. Ik hoop dat deze ervaringen andere collega’s inspireren om volgend jaar met mij een nieuw traject op te starten. Ik weet nu zelf ook beter van de hoed en de rand, dat maakt de begeleiding van een dergelijk traject ook beter. En nee, ik zie het als een eerste stap, een doorstart naar de prolongatie (PR) over 4 jaar, met tussendoor haltes om stil te staan bij wat je doet en waarom je het doet. PR, peer review, je ontwikkeling op geheel eigen wijze presenteren aan drie andere collega- opleiders. Ik kijk er nu al naar uit.

Miranda Timmermans

Wil je meer weten? Neem contact met ons op.
Wil jij ook je ervaringen delen in een blog? Meld je aan met een mail naar piet.almeloo@velon.nl.

---